Torhoutenaar Manu Adriaens (58) schrijft de memoires van Hugo Camps (75)

Intussen heeft hij al meer dan dertig boeken op de teller en begin volgende maand verschijnt zijn nieuwste. Dit keer is het een biografie geworden die oud-Wijnendalenaar Manu Adriaens (58) geschreven heeft. In ‘Een leven van inkt, nylons en masseerolie’ vertelt hij het boeiende leven van de flamboyante Vlaamse journalist Hugo Camps, die op 12 mei precies 75 jaar wordt. “Ik vind hem de allergrootste stilist die we hebben”, stelt de auteur onomwonden.

De jongste jaren verschenen van Manu meerdere boeken over zingeving en spiritualiteit. Zo outte hij zich vorig jaar als beoefenaar van het boeddhistische gedachtegoed in Vind de boeddha in jezelf. Maar nu gooit hij het over een andere boeg en kiest voor de memoires van een bekende figuur.

Diepe buiging maken

Vanwaar die keuze? “Omdat ik Hugo Camps al decennia erg bewonder. Dat heeft te maken met het eigenzinnige journalistieke parcours dat hij heeft gevolgd. Tot 1986 was hij de gezaghebbende hoofdredacteur van het dagblad Het Belang van Limburg. Toen hij die gerespecteerde baan voor bekeken hield, emigreerde hij naar Nederland voor een veel onzekerder schrijvend bestaan bij het magazine Elsevier. En, tja, wie me een beetje kent, weet dat ik een neerlandofiel ben: ik verblijf meerdere periodes per jaar in Amsterdam. Ik heb zelfs al geregeld dat na mijn dood mijn as daar wordt uitgestrooid. Een kwarteeuw lang las ik in Elsevier gretig de interviews van Hugo Camps met de groten der aarde. Heel wat van die gesprekken zijn overigens gebundeld in boeken, die een ereplaats hebben in mijn bescheiden privébibliotheek. Ik vind Hugo Camps absoluut de grootste stilist in de Vlaamse én Nederlandse journalistiek. En wat me daarnaast ook erg in hem aanspreekt: hij is nooit écht met pensioen gegaan. Nog dagelijks verschijnen er bijdragen van hem in kranten. Je moet het maar doen, zo’n discipline aan de dag leggen op die leeftijd. Al zijn stukken halen bovendien een uitzonderlijk hoog niveau, waarvoor ik een diepe buiging maak.”

“Tijdens de gesprekken schuwde Camps geen enkel thema”

Op 12 mei wordt Hugo Camps 75 jaar. De ideale kapstok voor een biografie, vond de uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts, die eerder al het levensverhaal publiceerde van Bekende Vlamingen zoals advocaat Jef Vermassen, wielrenner Tom Boonen en voetballer Jan Ceulemans. Toen Manu in beeld kwam als mogelijke ghostwriter reageerde Hugo Camps meteen enthousiast. Manu glimlacht: “We hadden elkaar in de loop der jaren enkele keren ontmoet en de aangename chemie tussen ons was blijkbaar blijven hangen bij hem. Hugo zei: jij hebt me in het verleden altijd heel correct behandeld, met jou durf ik dit avontuur aan. Dat vertrouwen van hem ervoer ik als een mooi compliment.”

Zo kreeg er de voorbije maanden een intense samenwerking vorm. Tijdens lange gesprekken, telkens in het chique hotel La Réserve in Knokke, blikte Hugo Camps terug op zijn boeiende, maar woelige leven. Manu Adriaens luisterde en stelde indringende vragen.

“In het boek passeren alle facetten van 75 jaar Camps de revue”, zegt hij. “Onder meer de oorlogsverslaggever die zelf in de gevangenis belandde, de sportminnaar die ziet hoe de jongen uit het eenvoudige werkmansgezin uiteindelijk het hoogste podium bereikt, de bourgondiër die het leven tot zijn laatste snik wil uitputten en de hinkende man die meerdere liefdesrelaties zag sneuvelen, maar die de vrouw altijd het betere deel van de schepping bleef vinden.”

Dertig jaar eigen baas

“Ik ga in een interview steevast op zoek naar ontroering en troost. Wel, dan zit je bij Hugo Camps in de ereloge. Hij stelde zich tijdens onze ontmoetingen extravert op en schuwde geen enkel thema.”

Zelf viert Manu volgend jaar zijn zestigste verjaardag. Of hij een levensles mee te geven heeft? Zonder aarzelen: “Bouw een liefdevolle vriendschap met jezelf op. Ik ben zo ontzettend blij dat ik al dertig jaar mijn eigen baas ben! Als freelance journalist verdien ik mijn kost met wat ik het liefst doe: schrijven en voordrachten geven. Daarnaast ben ik privé al 18 jaar gelukkig met een vrouw die me heeft onderwezen in het genoegen van de gemoedsrust. Die rust bevond zich vroeger al te vaak heel ver uit mijn buurt.”