“Twee keer verliefd worden op één avond. Meer moet dat niet zijn. Dank u, Wouter Deprez”

Ik ben verliefd. Sinds zaterdag. Op twee sujets eigenlijk. En bij die tweede, was het trouwens niet de eerste keer.

Het borrelde al op als ik binnenkwam in de foyer van de Minard Schouwburg in Gent. De pure schoonheid van de 19de eeuwse rechthoek overviel me. Kinderlijk verwonderd stond ik in de lege doos te gapen. Het is nu meer dan twaalf uur en een verkwikkende nachtrust geleden en nog steeds betrap ik mezelf erop dat de ruimte steeds in mijn dagdromen opdoemt.

Maar het bleek nog maar het voorspel te zijn. Toen de deuren van de schouwburg openzwaaiden, kwam de echte overweldiging… Coup de foudre. Een wauw-gevoel dat me tot in mijn diepste ik beroerde. Wat een pracht van een theaterzaal. Ik heb daags nadien (zondag dus) meteen twee voorstellingen geboekt omdat ik er wil zijn. Gewoon zijn. Daar. In die zaal. Waar ik verdorie al honderden keren aan gepasseerd ben, in mijn studententijd en later bij mijn vele uitstapjes naar Gent. Deze stad blijft me verrassen met de parels achter de vele gevels. Keer op keer.

En toen moest Wouter Deprez nog beginnen. Het was tijdens zijn voorstelling ‘Bloemen, Bijen & Borstbollen’ dat ik voor de tweede keer die avond verliefd werd. Niet op de man, wel op de verteller in hem. Op zijn talent. Hoe hij er telkens opnieuw in slaagt om een pakkend verhaal te vertellen. Zijn verhaal. Keer op keer zijn verhaal. Maar nooit gaat het vervelen. Integendeel, telkens stuurt de ‘comedian’ me met een krop in de keel naar huis.

Twee keer verliefd worden op één avond. Meer moet dat niet zijn. Dank u, Wouter Deprez

Hij -en hij alleen- laat voorstelling na voorstelling de lat die hij de vorige keer ietwat hoger legde, onder zich. Met sierlijk gemak. Anderhalf uur Olympisch goud. Ook zaterdag in Gent, bij de première.

Waarom ik na de voorstelling niet op het podium kroop om hem een stevige knuffel te geven? Ik ben een West-Vlaming, wat zouden de mensen wel niet zeggen??? En wat heeft Wouter Deprez eraan om een leeftijdgenoot met tranen in de ogen op hem af te zien komen, de armen wijd gespreid? En wat zou… Je leest het, de impuls riep meteen al te veel vragen op waardoor de volwassene in me meteen de touwtjes in handen nam en me al gauw tot de orde riep. Om maar te zeggen, wie roept op vandaag nog zulke emoties op?

Okee, Justin Bieber zorgde de voorbije week ook voor de nodige manie maar ik hou me voor dat het verhaal van W.D. uit G. toch wat dieper in de ziel snijdt. Het is meesterlijk hoe hij de ziekte van zijn geliefde, zijn tuinieren, zijn wonderlijke blik op de natuur in al haar facetten en zijn jeugdherinneringen uit Geluwe in zijn ‘show’ verweeft. En je beroert met een lach en een traan.

De voorstelling in Gent was de eerste in een lange rij doorheen Vlaanderen. Ook in onze contreien, in het West-Vlaams trouwens. En het goede nieuws, er zijn nog tickets beschikbaar. Laat de volgende website die je bezoekt dan ook maar www.wouterdeprez.be zijn. Geloof me vrij.

P.S. Ik heb na de voorstelling in de ‘Superette Deprez’ ook meteen het bijhorend boekje en cd gekocht. Ik heb ook een EP van Ruben Focketyn gekocht. Hij begeleidt op deze tournee de vertelsels van Wouter Deprez met prachtige soundscapes die hij uit zijn gitaren tokkelt. Als de naam geen belletje doet rinkelen: Googlen!