Tom Vandenbussche en Sjoukje Dufoer leerden elkaar kennen bij de Oostkampse wielertoeristen van De Putters en bereiden zich nu samen voor op de gereputeerde Crocodile Trophy in Australië. De komende week is het wielerkoppel aan de slag in de Zuid-Afrikaanse rittenkoers JoBerg2C in Johannesburg.
We konden starten tussen 7 en 7.30 uur, zonder tijdsopname. In ons hoofd gingen we om 7 uur starten, maar zonder de startdruk werd het 7.15 uur. Iedereen had een gelaten gevoel over zich en de meeste ‘tragere’ deelnemers dachten dat de 86 km zichzelf zouden rijden. Toch moesten we ook vandaag 900 hoogtemeters overbruggen. Zonder te trappen zou dit toch ook niet echt lukken…
De eerste kilometers dachten verscheiden mensen dus nog van wel, en gingen ook geen poot vooruit. De trails lagen er subliem ‘flowing’ bij, dus het meer remmen dan trappen zorgde voor heel wat frustraties. Tijdens deze champagne-etappe gebeuren blijkbaar ook de meeste ongevallen, wat uiteindlijk niet zo verwonderlijk is. Na een tiental kilometer kwamen we toch in een betere flow terecht. Maar ook ik heb me toch rijkelijk mispakt aan deze champagne stage. Na 50 km mountainbiken kreeg ik een gigantische hongerklop. Ik was vergeten te eten. Ik had blijkbaar ook gedacht dat die 86 km vanzelf zouden gaan. (Logisch nadenken was ook ergens achterwege gebleven)
Het pad naast het oerbos deed me vooral denken aan de film met Mowgli
De etappe op zich was weerom prachtig! Veel single tracks tussen en langs suikerrietheuvels. Vanaf kilometer 50 kwamen we op een single track pad terecht dat net naast een oerbos liep. Een oerbos: een bos dat sinds de oertijd quasi onaangeroerd is gebleven. Het deed me vooral denken aan de film van Mowgli! Waarbij slierten mos tussen de bomen hangen en geen enkele boom mooi rechtop is gegroeid, maar gevochten heeft voor elk stukje zonlicht. De bladeren die het zonlicht gevonden hadden, waren het meest intense groen dat ik van mijn leven al gezien heb. Niet lichtgroen, maar vettig, vol groen.
We ademden zeelucht in, maar een blik op de zee zagen we pas op 8 km van het einde. De single paadjes bleven tot op het strand! Plots sta je met je mountainbike volledig onder het stof op een strand vol zonnekloppers en spelende kinderen. Na 9 dagen afgesloten van de samenleving was dit even toch even slikken, back to reality.
Ook toen waren we nog niet aan de eindmeet. We moesten nog 2 km omhoog langs asfalt naar de school waar de eindmeet lag en daar werd de naam van deze etappe duidelijk: een flesje champagne voor elk stond op ons te wachten!
De flesjes staan nu in onze frigo in Sint Lucia. Hier zitten we nu te ontbijten met zicht op de aapjes en nog ander onduidelijk definieerbaar wild op een superromantisch teras. Beter kan een huwelijksreis niet worden!
We hebben de afgelopen 9 dagen een grote variatie aan landschappen en vegetatie gezien. Ons mountainbikehartje ontplofte bijna van de flowing single tracks en zalige afdalingen. Namen als ‘Iconic’, ‘Mont Paul’ en ‘Spionenkop’ blijven voor eeuwig in mijn geheugen gegrift en mijn benen zullen ze ook niet gauw vergeten. Na elke lange, lastige, prachtige, maar niet supertechnische etappe werden we direct in de watten gelegd. De tenten stonden altijd opgesteld aan de aankomst, samen met je bagage, die je uitzonderlijk zelf naar je tent moest brengen (ik als vrouw werd altijd geholpen ;).)
Het eten was subliem! En Tom kon zijn pindakaasverslaving verder ontwikkelen (hier hebben ze gewoonweg verschillende variaties pindakaas: pindakaasheaven!). Om de volgende dag te kunnen starten, moesten we enkel zorgen dat onze ketting voldoende gesmeerd was, de bussen gevuld en dat de gps opgeladen werd dankzij de powerbank die we opgeladen van de organisatie kregen.
Met al wat Afrika-ervaring viel ik omver van verbazing toen de eerste bus op de seconde op tijd vertrok! Elke start werd ‘sharp’ om 7 uur gegeven (behalve de rustige etappes). En ook onze laatste bus terug naar de luchthaven vertrok op de seconde.
Voor ons avontuur, zonder de tegenstand te kennen, hadden we gehoopt op een toptienplaats. Met onze 9de plaats vallen we mooi binnen de verwachtingen. Er had meer in gezeten. Dankzij onze tijdstraf en Tom zijn vieze rus (virus) hebben we heel wat tijd verloren. Maar iedereen heeft hier wel eens pech. Op een WK negende worden is helemaal niet slecht en ik ben super tevreden met mijn groeiende conditievorm hier.
Het is veel te snel voorbij gevlogen! We hebben genoten, we hebben afgezien en we zijn verder naar elkaar toe gegroeid. Joberg2C is een dikke aanrader voor levensgenieters met wat avontuurlijke aanleg en een goede conditie.
Vandaag nog op zoek naar wilde beesten en morgen terug naar België. Daarna bouwen we rustig op naar onze ultieme uidaging; de crocodile Trophy in Australië in oktober! In september organiseren we nog een sponsoravond waarbij alle beeldmateriaal van JoBerg2c zullen tonen en onze voorbereiding naar de crocodile Trophy. Stay tuned!
Onze columnisten
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier