Op zaterdagavond 13 april ben je in de Ethias Arena in Hasselt welkom voor alweer een nieuwe uitgave van I Love The 90’s, met heel wat klinkende namen, waaronder Boyzone, DJ Maxi Jazz (Faithless), Vengaboys, 2Fabiola, Snap!, DJ Sash, Maarten en Dorothee en resident DJ Ward. Naast AtmoZ is nu ook Da Rick Celebrates Da Boy Tommy toegevoegd aan het verhaal. Voor Da Rick wordt het een heel emotionele avond.
Zes jaar geleden kwam zijn beste vriend, DJ en producer Da Boy Tommy alias Tommy Debie uit Adinkerke om het leven na een verkeersongeval op de afrit van de E40 in Nieuwpoort. Da Rick is dooppeter van de jongste zoon Pieter van Tommy Debie. Als Jasper én Pieter Debie het zien zitten, dan mogen ze die avond – samen met Da Rick – eens mee op het grote podium van de Ethias Arena in Hasselt of te kijk staan voor 20.000 mensen, zoals hun papa ook altijd graag muziek draaide voor een grote massa.
Ann Duerinckx (nu 45 jaar), is afkomstig van Koksijde. Tommy Debie woonde in Schoten. Via gemeenschappelijke vrienden leerden ze elkaar kennen. Vanaf 1999 werden ze onafscheidelijk. Toen was Tommy al bezig met muziek, vooral met stevige jump. Op 5 december 2005 stapten ze in het huwelijksbootje in de Onze-Lieve-Vrouw Ter Duinenkerk in Koksijde. Na het huwelijk woonden ze in Koksijde en daarna verhuisden ze naar Haasdonk (Antwerpen). “Maar de zee konden we niet missen. We bouwden in Adinkerke en verhuisden op 29 januari 2007 naar onze nieuwbouw”, zegt Ann. Het echtpaar kreeg twee zonen : Jasper (nu 12) en Pieter (9).
En plots veranderde je leven?
Ann: “Inderdaad, 10 11 12 of 10 november 2012. Deze cijfers vergeet ik nooit meer. Ik was op mijn werk. Mijn mama was thuis met de kindjes. Ze probeerde mij te bellen, ik had vergadering. Ik had een telefoontje gemist. Ik belde terug en vernam dat ik direct naar huis moest terugkeren. Mijn man was met de controle over zijn stuur verloren met zijn auto en hij was op een paal geknald in Nieuwpoort. Hij lag drie maanden in coma, keerde nooit terug tot bewustzijn. Ik bleef hopen en zolang er leven is, is er hoop, maar de artsen van het UZ Brugge waren ook direct heel duidelijk over zijn toestand. Op 24 februari 2013 is hij gestorven.”
Waren er toch nog momenten dat er hoop was?
Ann: “Enkele uren na het ongeval had ik al een eerste gesprek met de specialist in Brugge. Ze waren heel duidelijk. Ze zeiden dat de kans dat hij overleefde 5% was en de kans dat ik dezelfde man terug kreeg was 0%. Je hoopt dat ze geen gelijk hebben, je hoopt dat er een wonder kan gebeuren, maar hoe langer het duurt, 100% zal het nooit zijn…”
Na drie maanden coma is hij overleden. Traden er complicaties op?
Ann: “Na zijn ongeval kreeg hij dezelfde avond een heel zware hersenbloeding. Hij moest na één week op spoed worden geopereerd door de hevige druk in zijn hoofd. We deden alles om toch maar enig teken van leven te kunnen verkrijgen. Tommy was geen voorstander van rode kool. We warmden rode kool op, zodat hij kon ruiken maar er kwam geen reactie. We lieten iedere dag zijn muziek en de stem van de kinderen horen. Flor (Da Rick) trok naar de MC Donald om hamburger en frieten om toch maar prikkels te kunnen bekomen, maar die kwamen er niet.”
Je zat met twee kleine kinderen. Overleefde je heel die periode op automatische piloot?
Ann: “Je moét vooruit. Ik deed de kindjes naar school, ik trok dan naar spoed want ik mocht maar een beperkt moment bij hem zijn. Maar in UZ Brugge waren ze heel flexibel. Chapeau voor de opvang ! Ik stond daar echter met kindjes van drie en vijf die ook met vragen zaten. Mijn kinderen wilden ook antwoorden. In die periode had ik een heel goed gesprek met een kinderpyschologe, die zei dat ik dezelfde routines moest aanhouden. Ging ik voordien mee naar de voetbal, dat moest ik dat verder blijven doen. We gingen naar de zwemles, naar de voetbaltraining, enz.”
Kwam zijn overlijden dan toch plots aan?
Ann: “Ja en neen. Er kwamen steeds meer medische verwikkelingen bij. Als je in coma ligt kan je bv. een longontsteking krijgen, enz.”
Bleef je hopen?
Ann: “Natuurlijk, je hoopt op een wonder. Je moét blijven hopen. Blijven hopen op dat klein wondertje dat misschien kan komen, maar je moet wel realistisch zijn waar je staat. Je mag de hoop niet verliezen.”
Zijn overlijden was dat een ‘verademing’?
Ann: “We zagen dat het niet goed ging. We moesten ons voorbereiden dat het kon gebeuren. Dat was een enorme klap. Je beseft plots dat de hoop verdwenen is. Dat wonder is voorbij en komt er niet meer. Bij zijn overlijden ben ik in een zwart gat gevallen. Ik had de routine van de kindjes naar school te brengen, naar spoed te gaan, parttime gaan werken, enz. Iedere dag, maar ook iedere dag, ging ik naar de kliniek. Ook de kindjes gingen regelmatig mee. Achteraf – denk ik – zou Tommy ook niet gewild hebben om als een plant verder te leven. We moesten vooruit met ons gezinnetje.”
Tommy Debie én Da Boy Tommy waren twee verschillende mensen. Da Boy Tommy was op het podium een feestbeest, Tommy Debie was een echt familiemens – Ann, weduwe van Tommy Debie
We zijn nu zes jaar verder, maar in die voorbije jaren kwamen er ongetwijfeld nog moeilijke momenten? Hoe lastig was het? En hoe is jullie band, closer dan bij andere gezinnen?
Ann: “We hebben veel aan elkaar. In ‘t begin van de week zeiden de kinderen nog tegen mij : eigenlijk ben jij mama én ook twee papa’s én één mama samen, omdat je zoveel doet en regelt. Ik had ook altijd mensen rond mij, waaraan ik vroeger en nu nog zoveel steun heb. Ik ben ook een persoon die nooit opgeef, ik wilde altijd vooruit. Ik ben ook sterker geworden. Mijn kinderen en ik zijn wel terug gelukkig én Tommy is altijd dichtbij. Maar er zijn ook bepaalde momenten die moeilijk zijn. Ik denk aan Vaderdag. Qua eerste en plechtige communie ben ik vindingrijk. Ik probeer dan de leegte van papa op te vullen. Papa is er ook nog altijd bij. Niet fysiek, maar hij is er bij. Dit jaar doet Jasper op 18 mei zijn plechtige communie, dat is ook net de verjaardag van papa. Dat zal even moeilijk zijn. Normaal eten we dan op zijn verjaardag het lievelingseten van papa, ook aardbeientaart. Maar ik vind wel iets om het die dag toch leuk te maken.”
Hoe zit het zes jaar later met de contacten uit de muziekwereld? Deemsterde dat weg of is dat gebleven?
Ann: “Flor (Da Rick) is de peter van onze jongste zoon Pieter. Wij hebben vaak contact. Via Facebook ben ik ook bevriend met andere collega’s-DJ’s. Maar de afstand is zo groot hé, wij wonen aan de zee… Wanneer je echter niet meer in die wereld vertoeft, verzwakt dat wel een beetje.”
Luister je nog vaak naar zijn muziek?
Ann: “Natuurlijk, ik vind dat ook heel belangrijk voor de kinderen. De kinderen zingen heel goed. Jasper heeft dat muzikaal beestje. Jasper kan op gehoor perfect piano spelen. Vroeger zat Jasper op de schoot van zijn papa en speelden ze samen piano. Pieter heeft andere muzikale kwaliteiten. Ze hebben allebei heel veel mee van de papa. Ik herken typische dingen – dat zij niet meer weten – maar dat ik weet en nog herken. Wij halen ook samen heel veel positieve herinneringen op. We vertellen over papa, hoe hij iets deed. Neen, we zitten hier niet vaak te wenen, het moet positief blijven.”
Hoe omschrijf jij Tommy : een stoere echtgenoot en DJ met een klein hartje?
Ann (even stil): “Tommy Debie én Da Boy Tommy waren twee verschillende mensen. Da Boy Tommy was op het podium een feestbeest. Tommy Debie was geen stoere persoon, wel een groot familiemens én een superpapa voor de kinderen. Hij ging gaan zwemmen met de twee kleine kinderen…Wij lachten zoveel, maakten zoveel plezier, zoals met liedjes die hij wel eens verkeerd zong. Hoor ik nu zo’n liedje, dan denk ik: zou je dat nu nog verkeerd zingen ? Dan schiet ik nog wel eens in een lach. Ik passeer heel vaak aan de plaats van het ongeval, want ik werk ook in Nieuwpoort. Soms heb je moeilijke dagen, dat is logisch, maar ik probeer het positieve erin te houden.”
Ik mis mijn maatje nog steeds als ik aan het draaien ben, maar wat is er mooier dan een muzikaal eerbetoon – Da Rick
Komt dat door Da Rick dat de kids nu op het podium van I Love The 90’s zullen staan?
Ann: “Flor (Da Rick) werd geboekt. Hij contacteerde mij of het okee was. Qua rechten van Tommy hebben we een goed en correct contact. Hij maakt er ook geen misbruik van. Hij stelde zelfs voor van af te komen met de kids. Op een bepaald moment was er sprake van ze eventjes op het podium te laten, maar het was eerst de bedoeling dat de kinderen vooral zouden toekijken. Dan maken ze het eens mee. Ze gaan maar eventjes op het podium staan. Ze gaan geen act doen hoor. Ze gaan op het podium, dat is de bedoeling, indien ze het zelf zien zitten. Het blijven kinderen. Als ze niet durven, is het okee. Nu zeiden ze al uitbundig dat ze het doen. Onlangs vroegen ze iets over het Plopsa Theater of er ook zoveel mensen zouden zijn in Hasselt, ik zei ‘t is een beetje groter (lacht). Ik heb foto’s laten zien, filmpjes laten zien.. Ik heb iets in gedachten om de kinderen op een leuke manier op het podium te krijgen. Het moet een leuke manier voor hen zijn, zodat ze weten in welke wereld hun papa zat. Ze hebben het niet altijd gemakkelijk. Nu kan ik ze voorbereiden, maar wanneer ze plots rond de Halloween-periode een liedje van papa horen weerklinken op de radio, dan is dat voor hen niet gemakkelijk. De ene gaat daar anders mee om dan de andere. Ze moeten er echter leren mee leven. Ze hebben wel een enorm cadeau. Ze hebben veel beeld- en geluidsmateriaal, enz. als blijvende herinnering aan hun papa. Ik vind het tof dat ze dit hebben.”
Da Rick: “Zes jaar geleden nam ik afscheid van mijn soulmate Da Boy Tommy. Dat was meteen het abrupte einde van Da Rick & Da Boy Tommy, waarmee we in de jaren negentig de zalen plat speelden met stevige jump. Het publiek ging uit z’n dak als we Halloween, Candyman, Kol Nedra, Full Moon en de legendarische tracks Rumble en Attention brachten. Ik mis mijn maatje nog steeds als ik aan het draaien ben, maar wat is er mooier dan een muzikaal eerbetoon. Samen met een bomvolle Ethias Arena springen op die geweldige retro jump-tracks, die iedereen kent, ons eerbetoon aan Da Boy Tommy.”
(PADI)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier