Sea Life Blankenberge krijgt tot 100 meldingen voor zeehondjes per weekend

Victor Vienne trakteert het gewonde zeehondje op lekkere makreeltjes. © Davy Coghe
Redactie KW

Sea Life heeft zijn vijfhonderdste zeehondje verwelkomd. In twintig jaar – het opvangcentrum opende in 1998 – is het aantal meldingen volgens hoofdverzorger Manu Potin gevoelig gestegen. Zo is Nieuwpoort voor de zeehond bijvoorbeeld een echte trekpleister geworden. “Maar ook elders aan onze kust kunnen er spontaan van die toevluchtsoorden ontstaan.”

Het zeehondenopvangcentrum van Sea Life in Blankenberge vierde vorig jaar de twintigste verjaardag. De zeehondenpopulatie langs de kust, die in de jaren zeventig ernstig verstoord raakte, heeft zich sinds een drietal jaar weer hersteld. Goed nieuws voor de natuur. Maar ook voor ons, omdat we niet meer naar de Waddeneilanden moeten om zeehondjes te spotten.

In Sea Life worden ze tegenwoordig zelfs overstelpt met oproepen. “Er komen zo goed als dagelijks meldingen binnen”, zegt woordvoerster Astrid Vertongen. Afgelopen weekend alleen al kregen ze naar schatting zo’n honderd telefoons van mensen die een zeehondje gezien hadden. “Het was mooi weer, en dus waren er veel wandelaars op het strand.”

De kustbewoners zijn er volgens Manu Potin, hoofd dierenverzorging in Sea Life, al aan gewend geraakt zeehondjes te zien. “Maar de dagjestoerist, dat is een ander verhaal. Sommigen doen af en toe moeilijk aan de telefoon: als je het zeehondje nu niet meteen ophaalt, bellen we GAIA. Of ook: we duwen het zelf wel terug in zee. Maar dan loopt zo’n zeehondje het risico om te verdrinken. De dieren die bij ons ‘aanspoelen, zijn vaak uitgeput en komen gewoon uitrusten”, legt hij uit. “Dankzij de smartphones kunnen we nu vanop afstand al zien of het om een ziek of een gezond dier gaat. Maar de mensen hebben soms hun eigen waarheid. Ze geloven ons niet altijd, of slaan onze goede raad in de wind”, zegt Astrid. “En zeehondjes mogen er nog zo schattig uitzien, het blijven wilde dieren. Zo zag ik laatst een selfie passeren van iemand die op het strand tegen een zeehondje aan schurkt: leuke foto, maar absoluut niet aan te raden.”

Sinds de zeehondjes in ons stukje Noordzee opnieuw frequenter voorkomen, is de norm voor vrijlating volgens Manu wel versoepeld. “Een verzwakt dier moet eerst weer op zijn normale gewicht komen: voor een gewone zeehond is dat 30 kilo, voor een grijze 35 kilo. Tegenwoordig steekt dat iets minder nauw. En we vangen ook niet meer elke zeehond op die, bij wijze van spreken, een kleine verkoudheid heeft. Daarvoor hebben we gewoonweg de capaciteit niet.”

Ik zag laatst een selfie van iemand die op het strand tegen een zeehondje lag, maar dat is echt niet aan te raden

Sea Life verwelkomde pas het vijfhonderdste exemplaar: een mijlpaal, ook al werd het voor de zeehond in kwestie een feestje in mineur. Het dier werd binnengebracht met een bijtwond. “Zeehonden vertonen wel vaker bijtwonden. Niet zelden zijn die afkomstig van een andere zeehond, maar ze worden ook soms gebeten op het strand. Door vossen die in de duinen leven, of door honden. Zeehonden kunnen zo allerlei ziektes overdragen.”

Zeehond 500 heeft een bijtwonde.
Zeehond 500 heeft een bijtwonde.© Davy Coghe

Met zeehondje 500 komt het volgens Manu gelukkig wel goed. Het werd in allerijl geopereerd en verblijft nu in de ziekenboeg in quarantaine. Een naam heeft het nog niet: die mogen de adoptieouders, in dit geval de stad Nieuwpoort, zelf kiezen. En daarvoor wil de stad haar bevolking raadplegen. “In Nieuwpoort is de zeehond pas écht goed ingeburgerd. Bewoners informeren de toeristen, maar er staan ook infoborden in de jachthaven”, zegt Manu.

Op andere plaatsen langs de kust kunnen er nog meer van die toevluchtsoorden voor zeehonden ontstaan. “De voorwaarde is dat het een rustig plekje is, liefst met een steiger, zodat ze gemakkelijk aan wal kunnen.” Zoals het zeehondenponton in de Blankenbergse jachthaven? “Dat is niet zo ideaal. Het is net iets te hoog, en het ligt iets te veel in de kijker.”

Blankenberge adopteerde in 2016 wel het vierhonderdste zeehondje en doopte het Roesschaert. “Sommige adoptieverhalen zijn heel ontroerend. Mensen die een kindje verloren, of die een zeehondje adopteren voor hun verloofde,… We hebben hier ook eens een dame gehad die een zeehond adopteerde, alleen maar om een van onze dierenverzorgers vaker te kunnen zien”, lacht Astrid.

Momenteel verblijven er vijf zeehonden in de quarantaine, het buitenbassin wordt verbouwd. “Met het buitenbassin erbij, is er normaal plaats voor elf zeehonden. Zitten we hier volgeboekt, dan gaan ze naar de opvang in Stellendam”, besluit Astrid. (WK)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier