Tragisch verhaal in Ichtegem: Michel (35) maakt de geboorte van zijn tweede kindje niet meer mee

Silke met Ilaya en baby Lilou. "Ik twijfel er niet aan dat ik ook gelukkig kan zijn alleen met mijn dochters." © Foto BC

Op maandag 15 januari werd Lilou geboren, een zusje voor Ilaya (3) en een tweede dochtertje voor Silke Van Hoeck (23) uit de Diksmuidebaan. Helaas kon papa Michel Van Hauwermeiren (35) de geboorte van zijn tweede dochter niet meer meemaken, want in augustus verloor hij de strijd tegen pancreaskanker.

Vorige week maandag was ze daar: Lilou Van Hauwermeiren, een flinke baby van 2,920 kilogram en 48 centimeter. “Een heel mooi moment, maar tegelijkertijd ook heel moeilijk. Al op dat prille, eerste ogenblik zag ik hoe hard Lilou op haar papa lijkt. Mijn dochters zullen trouwens altijd op hun papa lijken, want Michel was afkomstig van Indonesië. Hij werd geadopteerd toen hij enkele weken oud was”, begint Silke.

Een alleenstaande moeder met een dochter van 3,5 jaar, een kersverse baby en een pak verdriet om te verwerken. Het is niet altijd gemakkelijk voor Silke, maar ze doet meer dan haar uiterste best. “Ilaya beseft heel goed dat haar papa er niet meer is. Het is nu vijf maanden geleden, maar nog steeds schiet ze ‘s nachts wakker in paniek. Ze praat heel veel over haar papa en dan neemt ze er de tablet bij om foto’s van hen samen te bekijken. Ze hoopt nog steeds dat haar papa terugkomt. Ilaya was Michels oogappel. Hij was ontzettend trots op zijn dochter. Al voor ze geboren was, speelde hij liedjes voor haar op z’n gitaar.”

“Ik doe heel hard m’n best om Ilaya te helpen met haar vragen, maar soms wordt het mij ook eens te veel en kan ik m’n tranen niet bedwingen. Dan ziet Ilaya bijvoorbeeld een ster en roept ze enthousiast dat het haar papa is. Of dan zegt ze dat hij in de auto naast haar zit en doet ze alsof ze zijn hand vasthoudt en kust ze hem”, slikt Silke haar tranen weg. “Gelukkig kan ik altijd rekenen op mijn mama als het even te moeilijk wordt voor mij. Maar ik hou me sterk voor mijn kindjes. Ik twijfel er niet aan dat mijn kindjes en ik samen gelukkig zullen zijn.”

Liefde van haar leven

Silke en Michel kenden mekaar al veertien jaar, maar begonnen pas een relatie in 2013. “Michel en ik zijn even uit elkaar geweest, maar uiteindelijk hebben we dankzij onze liefde voor elkaar onze problemen overwonnen. Ik was ervan overtuigd dat we voor altijd samen zouden blijven. We droomden over ons gezinnetje, dat compleet zou zijn met twee kindjes. Michel was de liefde van mijn leven, maar het mocht niet zijn…”

Michel op zijn huwelijksdag.
Michel op zijn huwelijksdag. “Hij was zo trots op Ilaya, het was zijn oogappel”, zegt Silke.© GF

Michel kreeg in december vorig jaar plots buikpijn en die bleef maar aanslepen. “Aanvankelijk dacht de dokter dat het buikgriep was. Maar toen de pijn maar niet voorbij ging, moest Michel enkele onderzoeken laten doen. Op 15 februari kregen we te horen dat hij pancreaskanker had met uitzaaiingen naar de lever en de longen. We wisten dat dit ernstig was en dat Michel geen heel lang leven meer voor zich had. Maar we hoopten dat de chemo zou aanslaan, waardoor hij toch nog enkele jaren bij ons kon zijn. Helaas sloeg de eerste chemokuur niet aan. We stelden al onze hoop in op een tweede chemokuur, maar ook die sloeg niet aan.”

“Op 5 mei 2017 zijn we getrouwd. Dat was Michels laatste en grootste wens”

Op 5 mei stapte het koppel in het huwelijksbootje, Michel was toen nog maar net begonnen aan zijn tweede chemokuur. “Ik had gevraagd wat nog allemaal op zijn bucket list stond en hij zij dat het zijn grootste wens was om nog met mij te trouwen. Het was een prachtige dag!” Kort daarna had Silke het gevoel dat ze zwanger was.

“De dokter kon het nauwelijks geloven… Michel was bezig aan zijn tweede chemokuur, dus zwanger worden op een natuurlijke manier was heel onwaarschijnlijk. We waren heel blij met het nieuws, maar aan de andere kant waren we ook bang dat er iets met de baby zou zijn door de chemo. We hebben afgewacht met een bang hartje, maar uiteindelijk bleek alles in orde met de baby.”

Hoop tot het einde

Een week voor Michel overleed, kon Silke hem vertellen dat ze een dochtertje zouden krijgen. “Hij was echt dolgelukkig, want voor een dochter hadden we al een naam gekozen. Tot kort voor z’n dood bleef Michel erin geloven dat hij de geboorte van Lilou nog zou meemaken. Dan vroeg hij aan mij: ‘En zouden ze mij dan bij de bevallig laten? In een rolstoel misschien? Of hoe zou dat dan gaan?’

“Nochtans lag hij toen al op palliatieve, hij wist dus dat hij haar geboorte niet meer kon meemaken. Ik wist niet goed hoe ik daar mee om moest: ik wou niet liegen, maar ik wou ook z’n droom niet afnemen. Uiteindelijk heeft hij dan helemaal op het laatste gezegd dat hij wist dat hij nooit meer naar huis zou komen…”

Kapot van verdriet

Michel is overleden op 8 augustus. “Hij heeft drie weken op palliatieve gelegen en ik ben niet van zijn zijde geweken. Behalve dan één nacht omdat onze dochter mij echt nodig had. Ik wou Michel niet alleen laten, zo bang was ik om een moment met hem te verliezen of om, nog erger, er niet bij te zijn op het allerlaatste.”

“Ik was toen drie maanden zwanger en hield me heel sterk voor Michel, maar van binnen ging ik kapot van verdriet. Nadat Michel gestorven was, heb ik hem helpen wassen en aankleden. Het was mijn manier om afscheid te nemen van de papa van mijn kinderen…”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier