“Die nacht hebben we aan elke kerkdeur staan trekken in de hoop dat het daar te doen was”

Geen boeiender ras dan het West-Vlaamse, vindt ook Stephanie Coorevits. De schrijfster, psychologe en televisiemaakster laat zich graag inspireren door de West-Vlamingen en hun gewoontes.

Ik weet het, Sinterklaas moet eerst nog een nachtelijke appearance door je schoorsteen maken maar ik ben een kind van de Westhoek en wat mij betreft is Sint-Maarten al lang weer vertrokken. Dus mijn hoofd staat al naar Kerstmis. Een feest dat aan elkaar hangt van tradities zoals: een boom je huis in sleuren, die vol hangen met kitsch, je drie weken een ongeluk stofzuigen omwille van alle naalden, om drie weken later de hele, kale klerezooi weer naar buiten te sleuren. Maar ook: cadeautjes kopen voor de mensen die je graag ziet, die zij dan op hun beurt weer op 2dehands.be doorverkopen, je vol laten lopen met champagne en je een indigestie eten aan gevogelte. Of, voor de christenen onder ons: naar de kerstmis gaan.

Nu moet je weten dat wij niet bepaald gelovig zijn opgevoed. Oké, we hebben onze communie gedaan en zijn gedoopt maar dat was meer omdat lentefeesten toen alleen nog ‘iets voor hippies’ waren. Naar de mis gingen we niet en bidden werd gezien als een soort hotline naar de hemel wanneer je iets wilde (onder het motto: ‘baat het niet dan schaadt het niet’).

“Tradities zijn heel vaak mooi en gezellig maar soms ook een beetje speciaal en misschien niet altijd per se nodig”

Desondanks herinner ik me een kerstavond uit mijn jeugd waarop mijn moeder opeens bedacht dat zo’n feestelijke middernachtmis weleens een ‘toffe activiteit’ zou kunnen zijn. Vader paste vriendelijk, doch kordaat voor het aanbod en dus toog moeder met haar drie dochters midden in de nacht alleen op pad, op zoek naar een kerk en bijhorende dienst. De gebeurtenis zelf zit een beetje vaag in mijn hoofd maar ik meen me te herinneren dat we een tijdje hebben moeten zoeken naar die kerk. Zie je, mijn moeder hoorde (letterlijk) een klok luiden maar wist dat geluid niet precies te lokaliseren. Met als gevolg dat we die nacht aan elke kerkdeur in Groot-Wevelgem hebben staan trekken in de hoop dat het daar te doen was. Zoals altijd het geval is met dergelijke hartverwarmende anekdotes bleek de laatste kerk die we deden de juiste te zijn maar tegen dan was iedereen te humeurig/moe om het nodige enthousiasme op te brengen.

Ik wil maar zeggen: tradities zijn heel vaak mooi en gezellig maar soms ook een beetje speciaal en misschien niet altijd per se nodig.