Live in de living

De stilte vanuit het, nu ja, publiek, tussen de nummers is wat onwennig en het applaus voorzichtig. © Joke Couvreur
Bert Vanden Berghe

Op zoek naar een origineel eindejaarsfeestidee? Eentje dat verrassend, charmant en sfeervol tegelijkertijd is? Wij vonden het gewoon in onze eigen huiskamer: een gezellig en intiem miniconcertje van de Kortrijkse singer-songwriter Jasmien Aernout. Eentje waar het geen twee nummers duurde vooraleer de eerste tranen werden weggepinkt…

Geen gezelliger periode om je schaamteloos thuis op te sluiten dan deze koude herfst- en winterdagen. De combinatie lange werkdagen, vroeg donker en extra vermoeide kinderen zorgt ervoor dat het écht al de moeite moet zijn om er ‘s avonds opuit te trekken, zeker met de drukke feestdagen in het verschiet. En volk vragen is ook vaak heel wat gedoe: minstens een halve dag koken en poetsen… dat schiet er al eens bij in als je in het weekend van hot naar her moet hollen. Het is iets waar veel dertigers en veertigers mee worstelen, voel ik in mijn omgeving. En ook ik ben ermee opgevoed dat je je gasten maar meteen ook beter een deftig menu voorschotelt. Enkel wat hapjes? Dat is voor zondagmorgen bij het aperitief.

“Mijn zoon van vier fluistert tot twee keer toe in mijn oor hoe mooi hij het vindt”

Toch ontdekten wij dé formule om vrienden over de vloer te krijgen, zonder dat je heel veel moeite moet doen om hen een wonderbaarlijke avond te bezorgen: een huiskamerconcert. Wij klopten aan bij Jasmien Aernout, een 33-jarige singer-songwriter uit Kortrijk. Ik leerde haar enkele jaren geleden kennen tijdens een interview en ze is een van die mensen die in je hoofd blijven hangen. Een begeesterende en getalenteerde vrouw die schrijft, vertelt, blogt, acteert, componeert en prachtige muziek uit haar mouw én akoestische gitaar kan toveren. En om het helemaal af te maken, doet ze dat heerlijk eerlijk in het West-Vlaams.

Zij en haar gitaar

Ik bel haar de dag voordien nog op om te vragen wat ze eigenlijk verwacht of wat ze nodig heeft. Belachelijk weinig, zo blijkt. Wat plaats voor haar en haar gitaar, en dat is het zowat. Het enige wat wij moeten doen, is ons op het gemak nestelen. Lees: plaats maken in de woonkamer, wat extra kussens in de zetel, het licht uit en ter compensatie heel wat kaarsen om het extra gezellig te maken. En omdat huiselijke gezelligheid ook altijd een beetje synoniem staat voor warmte, zet ik de thermostaat net een graad of twee hoger dan gewoonlijk en de drank en chips binnen handbereik. Wat de gasten betreft, keek ik voor één keer niet naar onze vaste kliek vrienden, maar nodigde ik enkele mensen uit van wie ik weet dat die ook onder de indruk zullen zijn van haar stem en muziek. Daarbij zit zelfs een Nederlandse die ik via via heb leren kennen en een vriendin die haar nieuwe vriend én een andere, ook al onbekende, vriendin meebracht. Best spannend dus.

Jasmien stelt de ietwat onwennige gasten - en mij dus ook - meteen op hun gemak.
Jasmien stelt de ietwat onwennige gasten – en mij dus ook – meteen op hun gemak.© Joke Couvreur

Jasmien stelt de ietwat onwennige gasten – en mij dus ook – meteen op hun gemak. Dat ze verzot is op die huiselijkheid, dus als iemand op staat om wat drank te halen of schaamteloos meezingt… het hoort er allemaal bij. “Weet er trouwens iemand welke dag we zijn vandaag?”, begint ze, rustend op haar gitaar. “Nee? Thanksgiving. De Amerikaanse hoogdag waarmee ze ginder de eindejaarsfeesten op gang trekken. Awel, ik ben dankbaar dat ik hier vanavond mag zijn, bij jullie”, klinkt het oprecht en ontwapenend. Ook haar nummers klinken zo. Ze speelt er wat van haar eerste cd en probeert ook nieuwe nummers uit. Ze brengt Geboetseerd, Kun je ‘t nog an, Bleiten… een voor een nummers met een melancholische en toch zelfrelativerende toon. Haar stem vult de ruimte en de woorden blijven bij iedereen hangen. Denk ik.

Onder de indruk

De stilte vanuit het, nu ja, publiek, tussen de nummers is wat onwennig en het applaus voorzichtig. Jasmien vult moeiteloos die stiltes op, met kleine verhaaltjes, grappige weetjes die ze van Wikipedia haalde, of losse gedachten bij een nummer. Na een kleine drie kwartier is ze al toe aan haar laatste nummertje. Zelden de tijd zo snel zien vliegen in een rustige omgeving. En de gasten? Die zitten er nog altijd ietwat bedeesd bij. Ik vrees eerst nog dat ze verveeld zijn, maar na het optreden wordt duidelijk dat het was omdat de teksten binnenkwamen. “Ik ben niet zo snel onder de indruk”, geeft een van hen toe. “Maar van dit… wauw.” En dan blijkt dat ze niet de enige is die een traantje heeft weggepinkt. Meer nog, het duurde nog geen één nummer. Nog een andere waardemeter voor mij: mijn kinderen. Vier en twee jaar, die na een lange schooldag op donderdagavond doorgaans al vrij snel sneuvelen. En toch zitten ze muisstil en gefascineerd te luisteren. Na de eerste twee nummers komt mijn zoon telkens in mijn oor fluisteren dat ‘het echt wel héél mooi is, papa!’. Oprechter kan het niet, op een leeftijd waarop geen blad voor de mond wordt genomen.

Iedereen vult nog eens zijn glas, er worden al foto’s op Instagram gezet, vriendschapsverzoeken verstuurd en plannen gemaakt voor een volgende afspraak. Drie uur na de eerste noot gaan de laatsten naar huis, allemaal met een brede glimlach en verrassend ontspannen. De avond zelf én de dag nadien krijg ik berichten waaruit blijkt dat het huiskamerconcert echt een beleving was. Anderen laten weten dat ze spijt hebben dat ze moesten afzeggen. Ik stuur hen terug dat we het heel snel nog eens overdoen. Dat het zéker de moeite is om voor buiten te komen.

Wie Jasmien ook eens aan het werk wil zien, kan op vrijdag 7 december terecht in koffiebar Malmo in Kortrijk, een concert ten voordele van Music for Life, of op vrijdag 28 december in Barcyclette in Kortrijk, waar ze dit najaar zowat de huismuzikant is.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier